“เพราะฉันมันโง่ หรือ ไม่มีคนสนับสนุน”
เราคงได้ยินข่าวมาเยอะเกี่ยวกับเด็กอัจริยะทั้งในและต่างประเทศ เช่น เด็กอินเดียเก้าขวบคว้า Microsoft Certified (อ้างอิงข่าว) เด็กมาเลเชียเขียนเก้าขวบเขียน app บน iphone (อ้างอิงข่าว) ฯลฯ ในข่าวที่เขียนไว้นั้น มักมีความคิดเห็นที่ว่าตอนนั้นเก้าขวบฉันทำอะไรอยู่ ??? (นั้นนะสิ)
ข่าวต่างๆเหล่านี้เมื่อมองอย่างลึกๆ ทำให้เห็นถึงความเหลื่อมล้ำทางสังคมอยู่บ้าง โดยเฉพาะตัวผมเองที่เป็นเด็กต่างจังหวัด สามารถเปรียบเทียบระหว่างเด็ก ที่อยู่ในเมืองใหญ่ๆ ที่มีเทคโนโลยีต่างสนับสนุนการศึกษา กับเด็กบ้านนอกได้อย่างชัดเจน
ในช่วงที่ผมยังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัย ได้มีโอกาสได้ไปทำค่ายพัฒนาชนบทหลายจังหวัด ในจังหวัดหนึ่งที่ได้ไปคือ อ.อุ้มผาง จ.ตาก เด็กที่นั้นได้รับการศึกษาขั้นถึงขั้นประถมแล้วใครที่มีโอกาสดีก็ได้ไปเรียนต่อในตัวอำเภอ ซึ่งเป็นส่วนน้อย เด็กๆรวมไปถึงผู้ใหญ่ ของที่นั้นดูจะตื่นเ ต้นมาก กับเทคโนโลยีเล็กๆน้อยๆ ที่เรามองว่าเป็นเรื่องธรรมดา เช่น กล้องดิจิตอลตัวเล็กๆ มือถือ ที่เราเอาเข้าไปด้วย ไม่ต้องถามว่าในนั้นมี คอมพิวเตอร์หรือไม่ เพราะไฟฟ้าได้จากโซลาเซลล์ ทีวีทั้งหมู่บ้านมีอยู่มีอยู่เครื่องเดียว ดูได้แค่วีซีดี เพราะไม่มีคลื่นฟรีทีวีส่งถึง
แต่ในความคิดของผมแล้ว เด็กที่นี้ เป็นเด็กที่เหลียว ฉลาด และมีพัมนาการที่ดีเพียงแต่ขาด การสนับสนุนที่ดี จากทุกๆคน เด็กไทยเจ๋ง คว้ารางวัลจากการประกวดโครงงานวิทยาศาสตร์ระดับโลก (อ้างอิงข่าว) เราคงได้เห็นคนที่ออกข่าวแบบนี้ เป็นเด็กต่างจังหวัด
ไม่ใช่แค่เด็กเตรียมอุดมฯ หรือเด็กมหิดลฯ
ใช่ครับ..ผม. บางครั้งไม้งาม ก็มักพบในป่่าลึกครับ
จริงๆแล้ว เด็กทุกคนเกิดมาพร้อมความสามารถต่างๆที่ซ่อนอยู่มากมาย เพี่ยงแต่มันต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ถูกต้อง จึงจะได้เห็นมัน…
อยากให้เด็กทุกคนมีโอกาสเท่าๆกัน แม้ไม่ใช่ฐานะทางการเงิน แต่ก็ขอเป็นโอกาสทางการศึกษาเถอะนะครับ.